Polska Misja Katolicka 
w Dreźnie

Św. Brat Albert 
patron ubogich i cierpiących

„powinno się być dobrym jak chleb; powinno się być jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny” Wspomnienie św. Alberta Chmielowskiego obchodzone jest w kalendarzu liturgicznym 17.06. Uroczystej beatyfikacji Alberta Chmielowskiego 22.06.1983 r. jak i uroczystej kanonizacji 12.11.1989 r. dokonał św. Jan Pawel II, który jeszcze jako Karol Wojtyła ukazał wyraz swego podziwu dla dzieła Alberta, pisząc sztukę „Brat naszego Boga”. W ostatniej scenie dramatu padają słowa, które są jakby streszczeniem życia brata Alberta: „wybrałem większą wolność”. Jego postać miała decydujące znaczenie dla życiowych wyborów Karola Wojtyły, który znalazł w nim „szczególne duchowe oparcie i wzór radykalnego wyboru drogi powołania”.
W życiu św. Brata Alberta wyodrębnić można trzy etapy:

Działalność wojskowa: Adam Bernard Hilary Chmielowski (później Brat Albert), urodził się 20 sierpnia 1845 roku w Igołomi pod Krakowem jako najstarszy z czworga dzieci Wojciecha Chmielowskiego i Józefy z Borzysławskich. Wychowywany był w kulcie tradycji religijnych i narodowych. Pierwszy okres jego życia, w którym został wcześnie osierocony (ojciec zmarł, gdy miał 8 lat, matka 6 lat później), to czas edukacji i pierwszych prób wpłynięcia na losy będącej pod zaborami Polski. W 1861 r. Adam Chmielowski podjął studia w Instytucie Politechnicznym Rolnictwa i Leśnictwa w Puławach. Tam zaangażował się w działalność konspiracyjną. W 1863 r. jako osiemnastoletni student przystąpił do walki zbrojnej w powstaniu styczniowym. W bitwie pod Mełchowem został ciężko ranny, czego następstwem była amputacja nogi.Po wydostaniu się z rosyjskiej niewoli w 1864 r. wyjechał na przymusową emigrację do Paryża, gdzie pomimo kalectwa podjął się kolejnych życiowych wyzwań.

Działalność artystyczna: W Paryżu rozpoczął studia malarskie, które po amnestii w 1865 r. kontynuował w Warszawie. Dzięki otrzymanemu stypendium wyjechał do Monachium gdzie ukończył Akademię Sztuk Pięknych, by w 1874 r. powrócić już jako znany malarz do Polski. Malarstwo Chmielowskiego charakteryzowało się prostotą środków, naturalnością i nastrojowością. Przyjaźnił się z najsławniejszymi przedstawicielami sztuki młodopolskiej - Wyczółkowskim, Chełmońskim, Brandtem...
Postrzegany był jako autorytet w zakresie teorii sztuki. Jego poszukiwania artystyczne doprowadziły go do pytania „czy służąc sztuce, Bogu też służyć można?” Wkrótce zaczęło się w nim rozwijać pragnienie aby „sztukę, talent i myśli Bogu poświęcić i święte rzeczy malować”. Zaowocowało to odkryciem powołania do służby Bożej. W 1880 r. w wieku 35 lat wstąpił do Zakonu Jezuitów w Starej Wsi. Jednak wrażliwość duchowa spowodowała w nim załamanie nerwowe. Po roku Chmielowski opuścił nowicjat i przez pewien czas leczył się w szpitalu psychiatrycznym w Kulparkowie pod Lwowem. Powracając do zdrowia w majątku swojego brata Stanisława na Podolu malował krajobrazy i zetknął się z regułą zakonu św. Franciszka z Asyżu, którą propagował wśród tamtejszej ludności wiejskiej. W 1884 r. osiadł w Krakowie, gdzie kontynuował pracę malarską. Jednocześnie objawiało się w nim coraz silniejsze miłosierdzie dla ludzi dotkniętych nędzą moralną i materialną. W 1887 r. porzucił sztukę i przywdział habit franciszkański. Rok później złożył śluby zakonne, przyjmując imię Albert. Opierając się na regule św. Franciszka z Asyżu założył zgromadzenia Braci Albertynów i ss. Albertynek. Jego dorobek to 61 obrazów olejnych, 22 akwarele i 15 rysunków.

Działalność dobroczynna:  Brat Albert dostrzegł Chrystusa w ludziach o znieważonym obliczu, w ludziach ubogich i opuszczonych. To z miłości ku Chrystusowi wyrzeka się wszystkiego, staje wśród najbiedniejszych, by dźwigać ich z nędzy materialnej i duchowej, ratować w nich godność ludzką. Centrum jego działalności były przytuliska dla bezdomnych, sierocińce, domy dla starców i nieuleczalnie chorych oraz tzw. kuchnie ludowe. Nie posiadając środków materialnych, kwestował na rzecz ubogich oraz sprzedawał swoje obrazy. Sam, zmagając się z kalectwem, żył jak nędzarz. Brat Albert do końca życia trwał w pokucie, wypełniając konsekwentnie ślub ubóstwa. Wyniszczony trudami życia i ciężką chorobą zmarł w opinii świętości w Krakowie 25.12.1916 r. w wieku 71 lat. W pogrzebie uczestniczyli przedstawiciele elit oraz rzesze bezdomnych i ubogich. Grób brata Alberta (obecnie pusty) znajduje się na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
W 1938 r. prezydent Polski Ignacy Mościcki odznaczył go pośmiertnie Wielką Wstęga Orderu Polonia Restituta za wybitne zasługi w działalności niepodległościowej i na polu pracy społecznej. Relikwie Świętego znajdują się w Sanktuarium Świętego Brata Alberta Ecce Homo w Krakowie. Św. Brat Albert porzucając malarstwo przestał być artystą w ścisłym tego słowa znaczeniu. Jednak pozostał artystą tworzącym dzieła miłosierdzia dla ludzi potrzebujących, w których odnalazł znieważone oblicze Jezusa. Odkrywając prawdę słów Chrystusa utożsamiającego się z człowiekiem - Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci Moich najmniejszych - Mnieście uczynili (Mt 25, 40) - do dnia dzisiejszego uczy nas jak być dobrym jak chleb dla każdego cierpiącego, chorego, nieszczęśliwego i ubogiego człowieka. 

Marta Kozak